“ผักหวานป่า” หรือเรียกสั้น ๆ ว่า “ผักหวาน” เป็นพืชพื้นบ้านไทยประเภทไม้ยืนต้น มีอายุยืน สามารถเก็บได้เฉพาะฤดูเท่านั้น ผักหวานป่าจะพบเป็นจำนวนมาก จนสามารถเก็บมาเป็นวัตถุดิบทำอาหารได้ในช่วงเดือนมีนาคม-พฤษภาคม แต่อย่างไรก็ดี แม้จะเป็นคราวนอกฤดูกาลของผักหวานป่าก็ยังคงมีพบบ้างประปราย แนะนำให้กินในช่วงฤดูผักหวานป่าเพราะราคาจะย่อมเยา ส่วนที่คนมักนิยมนำมากิน ได้แก่ ยอด ใบอ่อน และช่อผลอ่อนนำ สามารถนำมารังสรรค์อาหารได้หลากหลายเมนู หนึ่งในนั้นคือ การนำมาผัด โดยเฉพาะส่วนยอดอ่อนที่มีความกรุบ นุ่ม เคี้ยวง่าย สดใหม่ ในช่วงแรกสูตรอาหารผักหวานผัดจะเป็นแบบง่ายๆ เพียงแค่นำมาผัดกับน้ำมัน หรือเครื่องปรุงรส ภายหลังจึงเพิ่มเครื่องต่างๆ อย่างเนื้อสัตว์ เช่น หมูสับ ไก่สับ หรือกุ้งลงไป เป็นการรังสรรค์เมนูใหม่ ๆ ที่ยืนพื้นจากของเดิม

วิธีการนำผักมาผัดนั้นคาดว่า ได้รับอิทธิพลมาจากจีน เพราะในอดีตเมื่อครั้งคนจีนอพยพมาก็ได้นำผักจีนหลายชนิดเข้ามาด้วย ผักจีนที่ว่านี้ พบในหนังสือ ‘ตำรับสายเยาวภา’ ของสายปัญญาสมาคมยกตัวอย่างไว้ เช่น ผักกาดขาว กะหล่ำปลี คะน้า กุยช่าย ตั้งโอ๋ และอื่น ๆ ผักจีนเหล่านี้ถูกนำปลูกบนแปลงผักจนแพร่พันธุ์ในไทย และใช้วิธีการปรุงแบบจีนคือ ผัดไฟแดงในกระทะเหล็ก ปรุงรสด้วยเกลือสมุทร ใช้ซีอิ๊วขาวหมักจากถั่วเหลือง เต้าเจี้ยวกวางตุ้ง หรือน้ำปลาแต้จิ๋ว ซึ่งทำให้เกิดการประยุกต์วิธีการผัดและปรุงแบบนี้มาใช้กับผักพื้นบ้านในไทยบ้าง จากเดิมที่คนไทยนิยมกินผักสดกับน้ำพริก ป่นและแจ่ว หรือหากนำไปปรุงอาหารก็มักจะนำผักไปแกง ต้ม หรือนึ่งให้สุกเสียมากกว่า